Donkere materie, fotonen, straling en zwaartekracht - HOOFDSTUK 4 - mijn visie op magnetisme

Magnetisme

Ik voeg dit hoofdstuk toe omdat magnetisme een bijzondere plaats inneemt in mijn waarnemingen van hoe onze werkelijkheid is opgebouwd. Ik wil geen diepgaande verhandeling geven over magnetisme op zich want daar is al voldoende onderzoek naar gedaan. Meer wil ik ingaan op magnetisme in de context van mijn theorieën en de parallellen die ik zie in het in elkaar grijpen van de fysische processen. Magnetisme, waarvan de werking zich uitstrekt van kwantum tot kosmische schaal, is een prachtige fysische uitingsvorm - en geeft daarom inzicht - van optreden van sommige natuurkundige processen die zich ook voordoen en aanwezig zijn in andere processen. Bijvoorbeeld bij hoeveelheden atomen in andere materialen dan bijvoorbeeld ijzer waarbij de atomen niet “magnetisch gerangschikt zijn” en waarbij de buitenste elektronenschillen dus niet massaal en eenduidig en gelijkgericht de zelfde kant opdraaien.

Bij magnetisme is sprake van een elektromagnetische golf die zich door- en langs (in tegenovergestelde richting) de magneet of het magnetische veld beweegt. Doordat het een elektromagnetische beweging betreft is hierin zowel de magnetische- als de elektrische component aanwezig.

HOE ONTSTAAN MAGNETISCHE VELDEN?

Magnetisme is een op universele schaal voorkomend verschijnsel. Zonder dit verschijnsel is onze wereld waarin wij leven, onze werkelijkheid, niet mogelijk. Er zijn vele manieren waarop magnetisme optreedt. Voor het beeld in de context van mijn theorieën benadruk en noem ik er enkele om mijn visie duidelijk te kunnen maken.

A. In objecten met verschillende lagen die ten opzichte van elkaar bewegen.

In bijvoorbeeld de Aarde treedt als gevolg van de beweging van de kern ten opzichte van hogere lagen een verschil in snelheid op. Dit veroorzaakt een sterke reorganisatie van fotonen in de atomaire ruimtes van de diverse lagen ten opzichte van elkaar in een bepaalde richting. De fotonen komen massaal in beweging tussen de atomen in een stroom die zich in afgebogen banen gaat bewegen door- en rondom het object heen. Ik stel mij voordat de elektronen pas in beweging komen als er een verbinding ontstaat of bestaat waardoor deze zich kunnen gaan bewegen naar een gebied met een lagere spanning. Bijvoorbeeld ten gevolge van een geleidingsdraad tussen de polen van een hoefijzermagneet. Als er geen verbinding is dan moet er wel alleen sprake zijn van verplaatsing van fotonen.  

B. In gewone magneten.

Hier ontstaat de fotonenstroom doordat de fotonen intern in de atomaire ruimtes van de magneet door de polariteit van de atomen in een bepaalde richting worden geleid. Aan het eind verlaten de fotonen het object. Aan de andere zijde van het object treedt een tekort op dat weer opgevuld wordt door fotonen die de atomaire ruimtes van het object weer ingaan en beweging naar de andere pool. Rondom de magneet zal het fotonenoptimum zich ook weer gaan herstellen. Dit treedt dan op in de vorm van banen waarin het overschot van de ene zijde zich het tekort aan de andere zijde als het ware opvult tot het te bereiken optimum. Dit hiervoor omschreven mechanisme verklaart ook waarom tegenovergestelde polen van magneten elkaar aantrekken en dezelfde polen elkaar afstoten. Dit aantrekken is dus het geval van noord-zuid en zuid-noord tegen elkaar aanhouden. Twee uitzendende polen stoten elkaar af. Twee ontvangende polen trekken elkaar ook niet aan, fotonen verdringen zich bij het aanvullen en het zoeken naar het optimum in hun splitsing naar welke magneet zij gaan. Door de werking van de fotonen treedt in deze laatste twee gevallen (noord op noord en zuid op zuid) een vorm van “anti-zwaartekracht” op. 

Ik voeg dit onderwerp toe omdat magnetisme in ons universum een massaal optredend verschijnsel is. Doordat magnetisme een aantrekkingskracht of afstotingskracht bezit heeft het een verband met donkere materie. Immers, hoe klein of groot de schaal, door veranderingen in het magnetisch veld verandert de aantrekkingskracht tussen objecten. Dus kan er spontaan donkere materie verdwijnen of worden toegevoegd? Dit lijkt ook hoogst onwaarschijnlijk.

C. Door een leiding waar een stroom doorheen wordt gevoerd.

D. Op atomair niveau waarin deeltjes actief zijn. Door “spin” (links of rechtsom draaiend) wekken zij een magnetisch veldje op.  

Magnetisme kan door verschillende oorzaken worden opgewekt. Bijvoorbeeld bij het aardmagnetisch veld in de ruimte ordent zich het canvas van straling ook naar de invloed van de magnetische activiteit van de Aarde.

Magnetisch veld van de Aarde. Afbeelding: nasa.gov

Hier boven heel bijzonder een impressie van het aardmagnetisch veld. Let ook speciaal in de context van mijn theorieën op de verschillen in de vormen van de krachtlijnen en de hoeveelheden hiervan van de zonzijde vergeleken met de donkere zijde. Mede belangwekkend vanuit mijn gehele theorie is dat het magnetisch veld ingedrukt en uitgerekt kan worden. Dit houdt mede in dat er een rechtstreekse wisselwerking aanwezig moet zijn tussen het canvas van straling (zowel deeltjes straling als fotonenstraling als welke straling dan ook) dat inwerkt op het magnetische veld. In de lijnen zoals in de afbeelding heersen volgens de regels van de algemene relativiteitstheorie van Einstein verschillen in de ruimtetijd. Immers volgens mijn verklaringen van het canvas heersen er verschillende diktes in concentratie. Wij kijken dus ook aan tegen een vorm van zwaartekrachtgolven, zo is mijn overtuiging.    

Bij magnetisme spelen elektronen en fotonen de hoofdrol. Slechts in een aantal metalen kan magnetisme duidelijk zichtbaar gemaakt worden, waarvan ijzer de belangrijkste is. Magnetisme kan natuurlijk ook zichtbaar gemaakt worden door het voeren van een elektrische stroom door een koperen leiding bijvoorbeeld. Dan ontstaat er een magnetisch veld rond de draad.

Bij magnetisme van een magneet hebben de elektronen om de kern een eenduidige draaiing per atoom, voor de voorstelling - linksom of rechtsom (niet te verwarren met de “spin” want dat betreft het deeltje zelf). Door deze draaiing om de kern richten de atomen zich om en om in aaneen geschakelde “strengen” van in gelijk geschakelde richting. De elektronen in de buitenste schil draaien dan ook in gelijke richting om de kernen. Zij vormen ketens van opeenvolgende in dezelfde richting draaiende elektronen. Hoe perfecter de rangschikking geordend is des te sterker is de magneet. Breek je een magneet in tweeën in de breedte dan ontstaan er twee magneten met dezelfde eigenschappen.

Als je de twee uiteinden een stukje uit elkaar houdt voel je feitelijk wat er zich in de magneet moest afspelen zoals deze twee delen nog aan elkaar zaten. 

Door deze snoeren gaan zich, in interactie met elektronen, fotonen bewegen van de ene pool van de magneet naar de andere pool.

Aan het eind van de "interne" reis gekomen maken de fotonen in een gebogen baan op verschillende afstand van elkaar een "externe" reis naar de andere kant van de magneet. Dit is een tot zeer sterke  werking die in meerdere gedaanten zijn uitwerking kan hebben, bijvoorbeeld het aardmagnetisch veld. Dit veld is zo sterk dat levensgevaarlijke straling uit de ruimte grotendeels wordt tegengehouden door dit veld en afgevoerd richting de polen zodat wij ertegen beschermd zijn

De fotonen in het vrije deel hangen naar mijn voorstelling niet stil anders is de gehele “cirkel” doorbroken. De fotonen vormen (voor een deel) weer de aanvulling aan de nadere kant.

Beschrijven elektronen de magnetische baan intern en extern?

Ik denk niet dat de elektronen die rol vervullen in het magnetisme zoals ik dat beschreven heb. Een vele malen grotere hoeveelheid elektronen in de atomaire ruimte als aanwezig om het atoom “draaiende” te houden lijkt mij niet logisch. Ook niet dat de elektronen als het ware in een richting opgezweept worden in de magneet om daarna weer in een boog aan de andere kant terug te keren lijkt mij ook onlogisch. Het enige logische lijkt mij dat fotonen geneigd zijn deze weg volgen. Daar zijn er ook genoeg van.

Kan je dat testen?

Als je een hoeveelheid materie hebt en je creëert een ruimte (zowel buiten als binnen de atomen) waar totale afwezigheid van fotonen (en canvas van straling) heerst, behoudt een magneet dan zijn sterkte?

En zo ja, wat ik niet denk, welk deeltje of deeltjes zijn dan verantwoordelijk voor het optreden van de magnetische verschijnselen van de magneet?

Magneet zwaartekrachtspeelgoed?

Is een magneet een zwaartekrachtmachine en omgekeerd een anti-zwaartekracht machine? Kunnen wij dat zeggen?

Ik zal de vraag het binnen het kader van mijn theorieën trachten te beantwoorden. 

In mijn theorie stel ik dat de elektromagnetische kracht en de zwaartekracht een en dezelfde kracht zijn die beiden door fotonen (in de hoofdzaak) worden overgebracht. De magnetische golf van de oscillatie van het foton is hier de werkende kracht die de zwaartekracht teweegbrengt. De relatieve magnitude is laag maar deze is er onmiskenbaar wel.

Uit het vervolg van mijn artikelen zal blijken dat ik van mening ben dat fotonen altijd een spin hebben en ook altijd een massa vertegenwoordigen, ook als zij in een golf voortbewegen. Daarom denk ik ook dat fotonen altijd een magnetisch moment hebben. Bijvoorbeeld in een elektromagnetische golf reizen de fotonen aaneengeschakeld met de plus- aan de minpool van het volgende foton enzovoort voort.

Bij magnetisme komen de fotonen in hun volle belang weer naar voren.

In gevallen van materialen die geen magneet zijn is er natuurlijk wel een soort magnetisme, alleen de elektronenschillen wijken in hun draaiing af van die waar wel magnetisme is. Het speelt alleen op een veel kleinere schaal. Zelfs in een enkel atoom is er sprake van (een complex samenspel van) magnetisme.

Zoals ik in dit stuk opmerk is datgene wat wij zwaartekracht noemen een gevolg van een residuele werking van de sterke kernkracht op fotonen. Hierdoor kunnen verschillende concentraties in aantrekkingskracht optreden waardoor onze werkelijkheid, die waarin wij leven, mogelijk wordt. Ik heb hierover reeds veelvuldig geschreven.

Bij twee gelijkgestemde polen stoten de fotonen elkaar af en bij tegenovergestelde trekken zij elkaar aan en speelt het bovengenoemde effect van rondgang intern en extern op grotere schaal. Bij afstoting kan een van de magneten zweven ten opzichte van de andere. (Zie ook magnetische treinen). Als het ware overruled het laatstgenoemde effect de plaatselijke zwaartekracht.

Andere materialen als de magneet hebben geen overheersende magnetische eigenschappen, echter bij de magnetische trein bijvoorbeeld worden ook alle niet aan magnetisme onderhevige massa zoals de reizigers, kleding en andere materialen gewoon opgetild.

Het lijkt mij volstrekt onwaarschijnlijk dat er in het geval van aantrekken er ineens en ter plaatse veel meer en bij afstoten ineens veel minder donkere materie zich tussen de fotonen en het materiaal is gaan vormen. Het klinkt ook tegenstrijdig en onlogisch. Ook zeer snel vervallende deeltjes kunnen niet de oorzaak van het verschijnsel zijn. Tenzij de fotonen ten gevolge van de magnetische werking dit verschijnsel veroorzaken.

Magneten in de ruimte schijnen dezelfde eigenschappen te hebben als hier op de Aarde. Dit komt omdat elektromagnetische straling, anders dan bij geluid, zich ook in de ruimte kan verplaatsen. Dus ook de bij breken van een magneet krijgen wij dezelfde effecten als op Aarde. Vormt zich dan ook meer of verdwijnt donkere materie dan ineens, nee natuurlijk niet.

Als je bij magneten gelijke polen tegen elkaar houdt volgt afstoting. Dit komt doordat de elektronen van de buitenste elektronenschil dezelfde draaiing hebben en daarmee het gedrag en richting van de fotonen beïnvloeden. Bij aantrekking juist omdat de elektronen de tegenovergestelde draaiing hebben. Het ligt er dus aan van welke richting je het bekijkt.

Bij verhitten van een magneet verliest het de magnetische eigenschappen en wordt gedemagnetiseerd. Toevoeging van straling heeft dus een verstorende werking. Bij sterke mechanische inwerkingen zoals stoten kan er ook een verandering plaatsvinden. De impact van de botsing verstoort dan de ligging intern van de atomen binnen in de magneet waardoor het zijn kracht – deels – verliest.

Zouden fotonen ook stil kunnen staan?

In januari 2019 kreeg ik een merkwaardig en bijzonder inzicht betreffende fotonen.

Ik dacht aan magnetisme van een rond object zoals de Aarde bijvoorbeeld. Dat er een drukte van belang heerst van fotonen daar ben ik wel achter, alleen de banen van het aardmagnetisch veld zetten mij te denken, ook omdat ik laatst dacht aan de ringen van Saturnus en waarom die zich precies in het midden van het magnetisch veld manifesteren.

Saturnus toont in dit kader ook nog een bijzonder verschijnsel. Namelijk zijn ringen, die zich prachtig in het midden van de planeet gevormd hebben. Precies waar de magnetische banen de grootste relatieve boog ten opzichte van de magnetische zuid- en noordpool maken. Door de situatie van de bogen is er een andere concentratie van fotonen dan aan de voor- en achterzijden, die daarvoor niet optimaal gelegen zijn mede door de richting van de inkomende of uitgaande fotonen van de polen. Dit verklaart mijns inziens ook deels waarom deeltjesstraling, uitgezonden door bijvoorbeeld de zon afgebogen worden door het magnetische veld. Immers wij zien het noorderlicht of het zuiderlicht. De inkomende deeltjes worden traploos ingevangen door het magnetische veld en worden in de richting van de polen geleid.

De samenstelling van de krachtlijnen van de fotonen in het midden gelegen van de beide magnetische polen zorgt  voor verschillen in de concentratie van gravitatie. Ook het magnetisch krachtveld van de planeet zelf tezamen met de middelpuntvliedende kracht (want de ringen willen ook weg bewegen van de planeet) oefenen hun krachten uit. Samen zorgen zij er voor dat de ringen hun prachtige vorm hebben kunnen innemen.

    

Afbeelding uit Wikipedia, aardmagnetisch veld.

Dit lijkt tegenstrijdig als je beziet in mijn voorbeeld van de deeltjes van het noorderlicht die naar de polen worden bewogen en het voorbeeld van de ringen van Saturnus die stil in het midden blijven hangen.

Individuele fotonen lijken dus een soort van eigen zuid- en noordpool te bezitten welke haaks gericht staat naar de kern van het (in dit geval ronde) object.

In het geval van gravitatie heb je naar mijn mening te maken met twee verschillende werkingen die naast elkaar van kracht zijn.

1.     Die vanuit het object zelf. De fotonen staan noord-zuid geordend aaneengeschakeld haaks op het object en;

2.     Die vanuit de magnetische werking door- en rondom het object. De fotonen staan noord-zuid geordend aaneengeschakeld en voeren door de magnetische veldlijnen.

Samen maken zij deel uit van het gehele canvas van straling, hebben interactie en beïnvloeden elkaar wel, maar voeren zij hun specifieke werking uit. Gevolg is dat ook hier verschillen in concentraties van het canvas van straling optreden.

Hoe sterker de magnetische eigenschap (en zwaarte) van het object hoe sterker de werking van de fotonen langs de magnetische banen er omheen. (Stel het voor als driedimensionaal gedrag van ijzervijlsel rondom een rond object). Om het object heen vormen zich dus krachtlijnen van fotonen die in het midden groter zijn en toelopen naar de polen toe. (Zie de afbeelding hierboven, weergegeven in een sferisch object).

Magnetische veldlijnen 2 dimensionaal gevisualiseerd met ijzervijlsel. Afbeelding uit Wikipedia magnetisme.

Elders in dit stuk heb ik geconcludeerd dat de fotonengolven in de lengte niet uitrekbaar zijn (met inachtneming van de vacuümfactor, hier kom ik later op terug, ook in het perspectief van de algemene relativiteitstheorie van Einstein). Aan de breedterichtingen zijn zij echter wel in concentratie te beïnvloeden (zwaartekrachtlenzen bijvoorbeeld). (Ook in “los” verband overigens is de aantrekking onderling aanwezig). De fotonen van magnetische velden ondervinden dezelfde effecten om een object heen. Daardoor is het magnetische veld sterker naarmate je dichter bij het object komt. Totdat het object zijn magnetische eigenschappen, door wat voor oorzaak ook, verliest natuurlijk.  

Fotonen klitten niet aan elkaar en zoeken in de ruimte van- en rondom de objecten automatisch de juiste dichtheid in de vorm van een optimum. Hierdoor ontstaat het driedimensionale fotonen-canvas waarvan ook de stralingsbundels (golven) van fotonen (die er kriskras ook doorheen gaan) deel uit maken.

Als magnetische velden optreden – zo is mijn stelling dus – komen er plaatselijk wisselende concentraties van fotonen tot stand die door de magnetische velden worden veroorzaakt. (Dit is een afgeleide van mijn CRSK theorie). Ook in situaties dat er geen (sterk) magnetisch veld is treedt deze concentratie van fotonen op, alleen (veel) minder sterk. De fotonen formeren en groeperen zich naar de vormen van de krachtlijnen die wij waarnemen als de onderhavige magnetische banen van het object.

De fotonen blijven zich geconcentreerd ophopen rondom de atomen en spelen het spel mee als de elektronen van baan verwisselen. Bij hevigere evenementen zoals het aansteken van een lamp bijvoorbeeld komen ten gevolge van de hevige reacties waarbij veel elektronen betrokken zijn gebeurtenissen op gang. Deze gebeurtenissen ontladen zich (mede) in gerichte uitzending van fotonen, hierover later meer.    

Vanuit mijn theorieën vloeit dus de stelling voort dat fotonen een heel bijzondere plaats innemen in vraagstukken rond gravitatie (en volgens mij dus ook donkere materie). En ook of zij een actieve en doorslaggevende rol spelen bij evenementen waarbij magnetische betrokken is. Fotonen en ook die  betrokken zijn bij magnetisme zijn volgens mij de wezenlijke bestanddelen van wat wij “zwaartekracht” noemen. Ik ga er voorlopig in mijn stellingen van uit dat fotonen die zich rondom elektronen ophouden dit doen in een baan om het elektron. Het is bekend dat bij processen op kwantummechanische schaal (bijvoorbeeld sommige waarbij annihilering tussen een elektron en een positron optreedt) een foton wordt losgelaten. Ik ga hier even niet verder op in want dan dwaal ik te veel af van mijn onderwerp.

Hoe sterker de magnetische eigenschap hoe meer fotonen geconcentreerd aanwezig zijn. Het neemt echter niet weg dat bij een object dat geen magnetisme opwekt (bijvoorbeeld bij een statische kern van een hemellichaam) geen concentratie van fotonen optreedt. Dit is weer het geval maar alleen relatief minder. Hoe zwaarder en meer opeengepakt de atomen zijn hoe meer fotonen zich ook in- en rondom het object ophouden. Gevolg: meer effect dat wij zwaartekracht noemen. 

We kennen allemaal het voorbeeld van een sleutelbos dat aan een ijskast wordt opgehangen. De zwaartekracht van onze planeet met zijn enorme massa legt het af tegen de magnetische werking van de magneet. Klopt mijn redenering dan niet? De sleutels kunnen alleen maar blijven hangen door de ordening van de atomen en de gang van de fotonen in de krachtvelden en werking zoals ik hierboven en in mijn theorie heb beschreven. Verifieerbaar? Ja, ik denk het wel. Laat de magneet maar eens langzaam zijn werking verliezen door deze te verhitten of anderszins zijn werking te laten verliezen. Er komt een moment dat de aantrekkingskracht van de Aarde het glansrijk gaat winnen van de magneet. De sleutels vallen naar de Aarde toe en op enig moment de magneet zelf ook. Wat is er dan veranderd aan de magneet? Alleen maar de onderlinge ordening van de atomen, meer niet.

Er zijn legio andere voorbeelden te bedenken. In iets andere omstandigheden: zet de stroom uit van een magnetische trein. Hier wordt de elektronenstroom stopgezet (met gevolgen voor de fotonen in de interacties) waardoor het magnetische veld op slag verdwijnt. Gevolg: de trein zakt terug naar de rails ten gevolge van het opheffen van de (negatieve) zwaartekracht ter plaatse. Verifieerbaar? Dit is al talloze malen aangetoond.

En zo kan ik voorlopig nog wel even doorgaan.

Mijn conclusie kan dus niet anders zijn dan:

Zwaartekracht = elektromagnetische kracht = magnetisme = donkere materie.

In mijn artikel “Mijn zienswijze en termen” geef ik een bondige uitleg van de basisgedachten van waarop ik mijn artikelen baseer.

Copyright Fred Baumgart

Mijn zienswijze en termen

Mijn zienswijze en termen

Korte inleiding op zienswijze

Ook in het kader van de donkere materie en om de leesbaarheid te vergroten denk ik dat het verstandig is dat ik in de eerste instantie een bondige uiteenzetting geef van mijn visie op het geheel. In mijn blogs en pagina’s ga ik ver in op deelgebieden van mijn visie. Ook in dit hoofdstuk ga ik verder in op de onderwerpen waarom ik bepaalde dingen zo zie.

Ik hanteer op bepaalde punten andere uitgangspunten maar ik laat de wetenschap voor zover als ik kan overzien en wat is onderzocht en aangetoond ongemoeid en integreer ik in mijn meningen voor zover mijn capaciteiten dit toelaten.

Verderop in dit hoofdstuk heb ik een kopje “korte verklaring van door mij gebruikte termen” opgenomen. Hier vindt de lezer een korte beschrijving van door mij gebruikte begrippen.

Hoe ik het zie

Ons universum is het gevolg van een oer-ontlading en niet van een oerknal.

1e Hoofddimensie: bij de ontlading naar een 2e hoofddimensie is het resultaat het uiteenvallen in entiteiten (positief of negatief) bestaande uit een elektrische en magnetische component EN een materiecomponent.

Een positief deeltje met een ander positief deeltje laten annihileren lukt niet. Negatief met negatief evenmin.

Lukt het evenwel om een positief- of een negatief deeltje zozeer in elkaar te drukken dat de 3 componenten integreren dan heb je weer een 1 dimensionale component (E=m). Simpelweg stilzetten gaat niet werken (want daarna treedt de 4 dimensionale werkelijkheid weer in werking), er moet sprake zijn van integreren tot 1 entiteit waarbij de componenten positief dan wel negatief in elkaar opgegaan zijn. Dit kan alleen maar in de paradox van de 1^e hoofddimensie, het oerheelal.

 

Om deze E-entiteiten gezien vanuit de 1^e hoofddimensie uit elkaar te "trekken" tot de 3 componenten in een 2^e hoofddimensie vergt ongekende krachten waarbij universums worden gecreëerd. Deze krachten worden door mij beschreven op diverse plaatsen in mijn theorie waar ik inga op de paradoxale omstandigheden binnen de structuur van de 1^e hoofddimensie. Mocht dat al lukken dan wordt automatisch ook de component - positief of negatief - van wat wij de bouwstenen van onze werkelijkheid noemen weer mee gecreëerd.

(Overigens, als het resultaat van annihilatie in onze werkelijkheid elektromagnetische straling is dan kunnen we nog steeds niet spreken van de E. De elektromagnetische straling bevat namelijk nog steeds tastbare materie. Zolang dit dus nog het geval is, is er nog geen sprake van E-unificatie).

Om E-entiteiten weer op grote schaal te laten de-annihileren vergt krachten zo groot dat daarmee universums worden gecreëerd en kan dus alleen in de paradox van de 1^e hoofddimensie. E-entiteiten komen niet voor in de 2^e hoofddimensie omdat hier altijd sprake is van een plaatselijke werking van de donkere energie, een vacuüm type 3 dat ervoor zorgt dat de E-entiteiten zich uitvouwen naar de 3-componenten van onze werkelijkheid.

Materie is een onontkoombaar product bij het uit elkaar trekken van de energie-entiteit in elektriciteit en magnetisme. Het is de drie-eenheid waaruit onze werkelijkheid is vormgegeven. Deze drie-eenheid kan positief of negatief zijn. In het heelal overheerst een van deze vormen. Daarover heb ik reeds meer geschreven. 

Ik denk dat wij onze visie op materie anders moeten gaan zien. Vanuit onze perceptie in onze werkelijkheid stellen wij ons voor dat materie waaruit elementaire deeltjes bestaan “hard” is. Zoals steen of een metaal bijvoorbeeld. De baryonen, die bestaan uit hun 3 quarks - en die de deeltjes hun massa geven – zijn gevoelig voor de sterke kernkracht. Deze deeltjes zijn dus eigenlijk de veroorzakers van dit gevoel – dit ervaren als - van harde materie voor ons. Wat wij zien als deze materie is dus eigenlijk sterke kernkracht. Misschien moeten wij materie wel gaan zien als de 3^e verschijningsvorm binnen het elektromagnetisme (elektrische-, magnetische-  en massa component). Dit zou dus ook betekenen dat als er bij afwezigheid van elektromagnetisme ook geen spin (3^e component) is. Er is dus niets. Binnen mijn theorie waarbij ik argumenteer dat er altijd spin is en nooit pure E zou deze benaderingswijze dus zeer wel passen.

In de natuurkunde wordt gesproken over een spin 0, wat zou betekenen dat de deeltjes stilstaan. Mijns inziens moet er dan altijd sprake van samengestelde deeltjes zoals het binden van een quark en een antiquark. De onderscheidenlijke deeltjes hebben – al dan niet “naakt” – spin.

Vanuit mijn theorie volgt ook dat er geen deeltjes zijn met een rustmassa van 0 want dan is er sprake van niets.

E bestaat niet in ons universum. Hierop ga ik later uitgebreid in. Pure energie (uit de formule van Einstein E=mc²) bedoel ik dus. Alles in onze werkelijkheid bevat de component massa, hoe weinig er besloten ligt in het meest elementaire deeltje ook.  

Als wij c stellen op 1 lichtseconde wordt de formule weliswaar E=m (E=m*1²). Echter om een deeltje met een rustmassa groter dan nul tot de lichtsnelheid te laten versnellen betekent dat er oneindig veel (c²) impuls nodig is om dit te bereiken, dit kan niet in ons universum.

Om de relatie E=m dus beter te leren begrijpen zullen wij onze horizon verder moeten verbreden tot die van voor de “oerknal”.

Wij kunnen ons de zogenaamde “spaghettificatie” voorstellen als massa bijvoorbeeld een zwart gat wordt ingezogen. Om vorming van een werkelijkheid, zoals bijvoorbeeld de onze waarin wij leven, te kunnen voorstellen denk ik dat wij ons een toestand van ”E” moeten gaan voorstellen. Dus om massa om te vormen naar energie (in de gedaante van “E”)  te kunnen zien moeten wij deze massa eerst versnellen met c². Plastisch uitgedrukt betekent dit dus meer dan spaghettificatie in het kwadraat.

Volgens mij is er altijd sprake van een massa-component. Natuurlijk kunnen sommige deeltjes, die zich niet uitsluiten, zich ook voortbewegen in golfpatronen. Die golfpatronen worden echter gevormd door deeltjes en hun krachtvelden. In wezen gedragen deze deeltjes zich niet anders dan andere materie. In de kwantummechanische golf gedragen de deeltjes zich als bijvoorbeeld deeltjes in een golf water. Door de samenstelling van de golf kunnen zij bewegen, scrambelen en “tunnelen” door de golf. Anders dan bijvoorbeeld het deeltje of object te beschrijven voortbewegend in golven langs de buitenkant van een golf of een berg bijvoorbeeld want dat is een wezenlijk andere situatie. Overigens, in een gewone golfbeweging op groot niveau, bijvoorbeeld op zee is het voor mij ook aannemelijk dat een bepaald object dat beweegt in de golf ook op enig moment door de golf kan verplaatsen en aan de andere kant van de golf weer naar buiten komt en meebeweegt. Het theoretische tunnelen van kwantumdeeltjes lijkt mij dus niet alleen voorbehouden aan die deeltjes maar kan ook spelen op groter niveau.

Fotonen bezitten zeer weinig massa en bewegen daardoor in ongebonden staat met hoge snelheid richting buitenzijde universum. (Veroorzaakt door de DONKERE ENERGIE, het vacuüm type 3 zoals ik omschrijf).

Doordat de fotonen zeer weinig massa hebben in de golfbewegingen hebben zij geen binding met overige deeltjes die op hun beurt weer om die fotonen heen bewegen, die fotonen zijn dus “naakt”. Dit ligt anders bijvoorbeeld bij fotonen die zich in- en rondom de atomen voortbewegen. Daar maken zij veelal deel uit van het complex van deeltjes waardoor deze deeltjes niet meer “naakt” zijn maar omgeven door allerlei andere deeltjes – ook fotonen – die krachten uitoefenen. Om de precieze sterkte en uitwerkingen van deze deeltjes te duiden moeten zij gerenormaliseerd worden. Zo ook de fotonen in die gebieden.

De fotonen gedragen zich daar anders als in de golf. Ongerenormaliseerd gaan zij verbindingen en acties aan met andere deeltjes en kunnen zij zich anders gedragen als in de golf. Zij kunnen vanwege hun spin (1) in diverse richtingen draaien of tot een andere natuurlijke draaiing geforceerd worden door de aanwezigheid van de andersoortige deeltjes daaromheen en hun krachtvormen.

Anders is het in de golf, hier is geen interactie verder (buiten materie etc. en andere deeltjes die zij op hun weg tegenkomen en interactie mee aangaan natuurlijk). In de golf zijn de fotonen “naakt” en volgen slechts een spinrichting. Daardoor kunnen zij zich richten en aantrekking onderling magnetisch over grote afstand doorgeven. De deeltjes onderling hebben een gelijke elektrische lading en stoten elkaar af, doch dat speelt zich af op de korte afstand onderling.

Is te verifiëren dat zij een eenduidige spin hebben in de golf? Ik denk het wel, als er een negatieve elektromagnetische fotonenstraling in een spectrum valt te creëren dan is mijn stelling onmogelijk. Van negatieve elektromagnetische “naakte” fotonenstraling in een golf heb ik echter nog nooit gehoord. Als fotonen zich in een golf met een niet eenduidige spin zouden kunnen voordoen dan  zouden er ook klonteringen van fotonen aan elkaar moeten kunnen voordoen, of annihileren maar dat zien wij ook niet (en zeker niet op grote schaal) gebeuren. Dat zien wij ook niet gebeuren met fotonen rondom elektronen en ook niet fotonen die zich in bepaalde combinaties gebonden hebben in de kernen. Daar is mij nog niets van gebleken.

De fotonen rondom het atoom en de kernen hebben dus een andere gedraging door de deeltjes waarmee zij interacteren. Echter er is wel een aantrekkingskracht in en rondom de atomen – ook door aanwezige andere deeltjes - die zorgt dat de fotonen toch traploos geconcentreerd naar buiten toe elkaar iets aantrekken en dus hun kracht doorgeven. Een in een bepaalde situatie andersom draaiende foton is een anti-foton en heeft een tegenovergestelde lading en uitwerking. Ik denk zelfs dat het zeer wel mogelijk is dat fotonen in elektromagnetische straling in de ruimte als er al tegenovergesteld draaiende bij zijn door hun “naaktheid” als gevolg van de verder reikende magnetische (verder reikend dan het individuele elektrische moment) momenten gaan richten als een soort kompasnaalden. Of annihileren met reguliere fotonen.

Dat elektromagnetische straling in golven schijnt voort te planten komt naar mijn vermoeden ook dat de uitzendende bron de fotonen in “porties” loslaat. Dus niet in een constante stroom. De bron heeft de neiging om de deeltjes zo lang mogelijk vast te houden. Rekening houdend hiermee is het misschien een suggestie om beter te kunnen vaststellen waar en met welke snelheid en richting een deeltje zich in een golf bevindt.

Zwaartekrachtslenzen zien wij gebeuren, elektromagnetische straling (dus ook de deeltjes – de fotonen die de straling door hun spin (en zeer geringe massa) en lading opwekt) wordt afgebogen.

De aantrekkingskracht van onze Maan is ook onomstreden. Optreden eb en vloed is een vaststaand gegeven. Meer of minder getijdenwerking hangt zuiver af van de hoeveelheid licht die wij van de Zon ontvangen hier op Aarde en dus ook van de hoek waarin dit weerkaatst wordt. De getijden zijn dus geen gevolg van donkere materie maar van licht.

Fotonen trekken elkaar via de elektromagnetische straling aan. Dat zien wij dus gebeuren. Wij kunnen dit gegeven niet negeren. Door hun massa en spin ontstaat er een elektrisch moment en een magnetisch dipoolmoment.

De fotonen hebben - door hun enorme draaisnelheid een relatief gezien hele sterke elektromagnetische werking - en leveren dus altijd en overal hun (niet geringe) bijdrage aan de elektromagnetische straling in ons universum.  

Deze aantrekking (denk ook aan het begrip zwaartekracht) is op kwantum- en kosmisch niveau aanwezig. Hierbij draagt de magnetische veldwerking verder dan elektrische veldwerking. Het magnetische veld trekt aan op grote(re) afstand.

Het elektrische veld op korte afstand stoot af omdat fotonen een zelfde oneven elektrische lading hebben (spin 1 – oneven, dus elektrisch afstotend-). Magnetisch kunnen zij zich rangschikken.

Ook motiveer ik verder in mijn stukken waarom ik denk dat alle massa van een foton niet enkel toe te schrijven is aan bewegingsenergie maar ook aan een component van echte massa. En die component is onontbeerlijk, ook en met name, waardoor het krachtenspel op kosmisch niveau mogelijk wordt.

Door hun bijzondere eigenschap kunnen fotonen door hun magnetische component aangetrokken worden tot andere deeltjes zoals elektronen bijvoorbeeld. Elektrisch gelijke ladingen op korte afstand stoten elkaar weliswaar af, maar eerst brengt het magnetisme ze tot elkaar.

Fotonen rondom een elektron worden aangetrokken. Rond het elektron stoten fotonen elkaar –  elektrisch -  af zodat zij op afstand van het elektron blijven. Het elektron is een lepton (dus eerste generatie – elementair -  materie). 

Fotonen worden ook aangetrokken – of maken deel uit van - door baryonische massa. (Baryonen groepsnaam voor deeltjes die gevoelig zijn voor de sterke kernkracht (hadronen). Hadronen: (halftallige spin en opgebouwd uit drie quarks).

In- of bij de bouwstenen van de baryonen moeten ook fotonen voorkomen. Zie bijvoorbeeld bij een kernbom waarbij fusie of -splitsing van de kernen plaatsvindt. Duidelijker kan bijna niet. (Vanuit mijn visie dat pure energie (niet te verwarren met krachtvelden) niet voor kan komen in ons universum dan. Alles bevat een materie-component). Bijvoorbeeld een neutron valt uiteen in een proton, elektron en neutrino. De aanwezige elektronen lijken mij op het moment van kernreactie niet “naakt” maar omgeven door fotonen die in massa uitwijken uit het gebied waar de reactie plaatsvindt.

Binnen in kern spelen zelfde effecten met fotonen als rondom het elektron. Zij binden niet maar houden elkaar onderling op afstand en sluiten dus een onevenredig aantal uit. Net als elektronen elkaar op afstand van de kern houden.

CRSK (Cumulatieve residuele sterke kernkracht)  

Residueel is er aan de rand van de kern (aan het eind Yukawa potentiaal) dus ook nog een soort restkracht aanwezig die ook nog niet gebonden fotonen aantrekt.  Om de kern is echter geen verdere plaats voor binding en de fotonen houden dus restafstand van elkaar in wolkvorm in combinatie en interactie met de fotonen om de kern.

Ik wil dus zeggen dat er de sterke kernkracht wel over zeer korte afstand reikt (1/r^-7) maar dat er een effect is – veroorzaakt door fotonen dat zich universeel uitstrekt en dus door zijn verschijnsel onze werkelijkheid waarin wij leven mogelijk maakt.

Rond kernen en elektronen zijn dus fotonenopeenhopingen. Traploos trekken deze in alle richtingen aan elkaar tot in de verste uithoeken van het universum. Deze “ophopingen” vormen dus mede met de fotonen om de elektronen in het atoom de ankers van de zwaartekracht waaraan het hele spel van aantrekking  in ons universum tot in de verste uithoeken op is gebaseerd. Donkere materie, zwaartekracht en magnetisme zijn hierin vertegenwoordigd en vinden hier (deels) hun oorsprong en werking.  

Baryonen genereren sterke kernkracht maar basis is de zwakke kracht onderling. Doch door quarks verwordt dit tot sterke kracht met korte reikwijdte. De (ook de elementaire) deeltjes van de kernen met hun spin en massa veroorzaken de mix van de zwakke krachten in de kern die door de baryonische samenstelling een zeer sterke binding hebben (in de hoedanigheid van de sterke kernkracht).

In alle aangenomen krachten zijn bosonen types de dragers van die kracht de bindende elementen. W, X en Z boson voor de zwakke kracht, gluonen voor de sterke kracht; fotonen de elektromagnetische kracht en hypothetische gravitonen voor de zwaartekracht. De laatsten overbodig volgens mij.

Ook denk ik dat alles terug te voeren is naar spin en massa zoals boven omschreven. Ook alle andere deeltjes zullen hun rol spelen en delen allen mee in het spel van spin en massa, bovendien vervallen de meesten hiervan zeer snel.

Er is consensus betreffende de elektromagnetische kracht en zwakke kracht als zijnde een optredende fundamentele natuurkracht. (De elektrozwakke wisselwerking).

De zwakke kracht is in mijn ogen niets anders dan een afvalproduct van het elektromagnetisme. Daar waar door veranderingen in bijvoorbeeld spin of andere processen een andere aantrekking ontstaat zullen de deeltjes onderling “loslaten”. Dit verandert echter niets aan de aanwezigheid van de elektromagnetische kracht. Wel in werking en intensiteit natuurlijk.

Daar waar voor de zwakke kracht 3 veldvergelijkingen volstaan zijn om de sterke kracht te omschrijven al minstens 8 veldvergelijkingen nodig. Naar mijn inzicht blijft het ook hier een kwestie van een mix van aantrekking van velden gegenereerd door de deeltjes die gevoelig zijn voor de sterke kracht en niet verder of meer dan dat. Daardoor kan ook de reikwijdte van deze kracht zeer klein blijven. Dat deze kracht zo sterk is en deeltjes met zoveel overmacht aan elkaar bindt moet aan de samenstelling van de – niet naakte - quarks liggen. Deze mix veroorzaakt een zodanige aantrekking dat de sterke kracht op kan treden. Het blijft echter allemaal terug te voeren op een fundamentele kracht: de elektromagnetische kracht. De kracht opgewekt door deeltjes (ook elektronenvelden etc.).

Daar waar de elektromagnetische kracht en de zwakke kracht dus samen smelten tot de elektrozwakke wisselwerking versmelt de sterke kracht dus ook met de elektromagnetische kracht: de elektrosterke kracht.

Rondom – als residueel effect – is er echter altijd nog een zekere hoeveelheid “naakte” fotonen aanwezig die wel aangetrokken worden maar niet kunnen binden omdat de bindingscapaciteit al verzadigd is. Deze fotonen houden zich door hun elektrische lading – die gelijk is en dus afstotend – op afstand van de kern. (Rond elektronen speelt dit effect ook). Magnetisch trekken zij elkaar dus wel aan.

Fotonen hebben in tegenstelling tot vele andere zeer kleine deeltjes - die binnen fracties van seconden vervallen of verbindingen aangaan -  een oneindige levensduur en oefenen dus zowel over oneindige afstanden maar ook over oneindige tijden hun werking uit. Dat objecten, planeten, zonnestelsels etc. onderling elektrisch neutraal zijn staat het effect van aantrekken over grote afstand niet in de weg.

Aantrekkingskracht op kwantum niveau, overgaand naar kosmische schaal wordt veroorzaakt door de magnetische veldwerking van fotonen. Die veroorzaakt aantrekking en is gelijk aan wat wij de zwaartekracht noemen. Bij elkaar vertolken de fotonen, die individueel een – nagenoeg – verwaarloosbare gravitatiewerking hebben een fenomenale factor in het functioneren van onze werkelijkheid. (Andere deeltjes veroorzaken natuurlijk ook aantrekking etc. maar fotonen spelen de hoofdrol in de zwaartekracht en wat wij donkere materie noemen) 

Ik denk dus dat er – in ons universum - slechts een fundamentele natuurkracht bestaat. Dat is de elektromagnetische kracht. (Tevens is deze kracht verantwoordelijk voor de DONKERE MATERIE die wij nog zoeken).

Buiten ons universum, in de door mij veel beschreven “paradox” is er sprake van een andere fundamentele situatie. Daar is de elektromagnetische kracht nog niet tot de 4-dimensionale structuur “uitgevouwen” die wij hiervan waarnemen in onze werkelijkheid.

Grofweg is het bovenstaande mijn visie op het geheel. Verder is het stuk en ook de eerdere en verdere hoofdstukken ga ik nader in op mijn zienswijzen.

Korte verklaring van door mij gebruikte termen

De “Paradox”

Hiermee bedoel ik de 1^e hoofddimensie

(Nogmaals kort) over de eerste hoofddimensie

In mijn stukken maak ik een verschil tussen het oerheelal en het universum waarin wij wonen. Voor het gemak noem ik dit een één-dimensionale toestand. Ik verwijs naar alles wat ik hierover al geschreven heb. Dit oerheelal, luistert naar de wet E=mc², waarin E de heersende toestand is. Onze dimensie is een uiting van de eerste hoofddimensie met als resultaat een tweede hoofddimensie, die  de subdimensies lengte, breedte, hoogte en afstand en tijd in zich heeft. De ontladingen binnen de eerste hoofddimensie geven verstoringen die onze vier subdimensies  veroorzaken. De eerste hoofddimensie is energie, de tweede hoofddimensie is de resultante hieruit: materie en elektromagnetische kracht. Een hierboven genoemde ontlading kan de grootte hebben in doorsnee van honderdduizenden lichtjaren. Veel groter en veel kleinere varianten kan ook. Maar zeker niet die van de grootte van een oerknal.

De eerste hoofdimensie bezit oneindige energie. De subdimensies van de eerste hoofddimensie zijn te onderscheiden in: geen tijd en geen afstand terwijl er ook oneindige tijd en oneindige afstand in besloten ligt. Dit alles in een vorm van een soortement van oneindige maar toch 1 dimensionale toestand, een oneindige punt. Het verschil in “spanning” tussen geen en oneindig, dat natuurlijk oneindig is, veroorzaakt de ontladingen. In deze dimensie zijn materie, elektriciteit en magnetisme nog niet gevormd.

Paradoxaal,  denk je eens in! Deze dimensie heeft de eigenschappen geen tijd versus oneindige tijd en geen afstand versus oneindige afstand. Allemaal verenigd in één dimensie! Deze dualiteiten die allemaal tegelijkertijd op elkaar inwerken moeten wel tot ontlading komen, de spanning is immers oneindig. Want welke wint? Die van de eindigheid of oneindigheid?

Het kan niet anders dan dat de ontladingen voorkomen in oneindige aantallen. Elke keer met een nieuw universum tot gevolg. Deze hoofddimensie is de ultieme verschijningsvorm van de “E” in de formule van de speciale relativiteitstheorie van Einstein (E=mc²). 

Vacuüms

Eerder in mijn theorie heb ik een beschrijving gegeven hoe ik de vacuüm-toestanden in ons universum definieer. Ik hanteer 3 begrippen van vacuüm:

·         Vacuüm type 1 zoals wij dit op Aarde of op een ander object kunnen creëren;

·         Vacuüm type 2 zoals deze heerst in de ruimte;

·         Vacuüm type 3 de donkere energie

Type 1 en 2 zitten in uitwerking heel dicht bij elkaar, alleen in de plaats waar het zich voordoet heb ik een onderscheid in gemaakt. Type 3 heerst over alle andere typen vacuüms.

Mijn definitie van "heelal" en "universum"

Met het heelal bedoel ik alles, dus de 1^e hoofddimensie en inbegrepen alle  2^e hoofddimensies. Met een universum (2^e hoofddimensie) bedoel ik onze 4-dimensionale werkelijkheid en alle andere 4-dimensionale ontladingen in het heelal. (Zie mijn eerdere uitgebreidere beschrijvingen). Als ik spreek over het “oerheelal” dan bedoel ik ook de1^e hoofddimensie.  

Anti-singulariteit

Het gebied (de donkere energie) waarin de sterrenstelsels steeds sneller naar de 1^e hoofddimensie worden toegetrokken. (Zie mijn eerdere publicaties). Zie ons universum als de dooier en de donkere energie als het eiwit waar de dooier met geweld ingetrokken wordt. Daarbuiten ligt het oerheelal, de eerste hoofddimensie. Het 1-dimensionale oerheelal is veruit superieur in zijn eigen krachtwerking als een universum. Dit maakt dat een oerheelal niet een universum binnendringt maar juist dat een universum (zoals onze werkelijkheid, met achtergrondstraling en al) met grote kracht richting 1^e hoofddimensie wordt gezogen. 

CRSK (Cumulatieve residuele sterke kernkracht)  

Cumulatieve Residuele Sterke Kernkracht. Hiermee bedoel ik mede het aan de grens van de kernen gelegen gebiedje waar de sterke kernkracht nog niet geheel zijn werking verloren heeft zodat er een deel overblijft dat zich verder uitstrekt dan de kern. Dit moet de fotonen net voldoende anker geven (denk ook aan de elektronenwerking om de kern) om de aantrekkingskracht tussen de fotonen iets te concentreren (veel is niet nodig) waarna zij hun aantrekkingskracht verder aan elkaar kunnen doorgeven en dus de zwaartekracht geboren is. Tevens de aantrekkingskracht tussen de objecten. Of zij elektrisch neutraal zijn heeft hierin geen betekenis. De massa daar gaat het om. Het effect dat ik benoem is sterk zat om de hemellichamen in hun baan te houden bijvoorbeeld. (Zie ook eerdere publicaties).  

Residueel is er aan de rand van de kern (aan het eind Yukawa potentiaal) dus ook nog een soort restkracht aanwezig die ook nog niet gebonden fotonen aantrekt. Om de kern is echter geen verdere plaats voor binding en de fotonen houden dus restafstand van elkaar in wolkvorm in combinatie en interactie met de fotonen om de kern.

Ik wil dus zeggen dat de sterke kernkracht wel over zeer korte afstand reikt (1/r⁷) maar dat er een effect is – veroorzaakt door fotonen dat zich universeel uitstrekt en dus door zijn verschijnsel onze werkelijkheid waarin wij leven mogelijk maakt.

Rond kernen en elektronen zijn dus fotonenopeenhopingen. Traploos (1/r²) trekken deze in alle richtingen aan elkaar tot in de verste uithoeken van het universum. Deze “ophopingen” vormen dus mede met de fotonen om de elektronen in het atoom de “ankers” van de zwaartekracht waaraan het hele spel van aantrekking  in ons universum tot in de verste uithoeken op is gebaseerd. Donkere materie, zwaartekracht en magnetisme zijn hierin vertegenwoordigd en vinden hier (deels) hun oorsprong en werking.  

Canvas van straling

Het canvas van straling moet je zien als een soort van 4-dimensionaal elastiek, in dichtheid wisselend membraan dat in alle richtingen aan elkaar trekt. Het maakt ook niet uit of objecten die dus onderling aan elkaar trekken qua lading elektrisch netto neutraal zijn. Het is het canvas van straling dat zowel op kwantummechanische- als kosmische schaal als een gecombineerde kracht werkzaam is. De “ankers” van dit canvas berusten in- en rond de atoomkernen. Fotonen, in tegenstelling tot vele andere deeltjes die zeer snel vervallen,  met een oneindige levensduur vormen de hoofdrol van het canvas.  

Copyright Fred Baumgart

Donkere materie, fotonen, straling en zwaartekracht - HOOFDSTUK 3 – nadere inleiding visie tot Donkere Materie

Kan straling van fotonen objecten wegduwen?

Dat is een interessant gegeven want:

·         dan zou straling zowel een afduwend als aantrekkend effect tegelijkertijd (kunnen?) hebben, tenzij in de lengterichting van de bundel een ander effect plaats vindt als in de breedte van de lichtstraal;

·         zeer krachtige lasers vernietigen hun doel in plaats van het met geweld weg te blazen. Straling wordt dus (al dan niet deels) opgenomen. Wat niet opgenomen kan worden of weer uitgestraald veroorzaakt vernietiging en op zijn minst beschadiging van het object ten gevolge van de opname van (een deel van) de aangestraalde straling.

Dit gegeven lijkt mij ook eens aardig om te bestuderen middels wetenschappelijke experimenten. Het lijkt mij zeer interessant om objecten (als zij geraakt worden door krachtige lasers) onder diverse omstandigheden te bestuderen en te kijken wat de effecten zijn.

Hebben zij de neiging om aangetrokken te worden tot de straal of juist weggeduwd bijvoorbeeld. Wat ik zie is dat het door het object heen snijdt of er gewoon dwars doorheen gaat.

Bij wegduwen zou een verdichting van de bundel – tenzij de bundel geheel of gedeeltelijk weerkaatst wordt - in de lengte voor de hand liggen. In dat geval neemt het aantrekkende effect ook toe over het canvas van straling gezien. Immers de intensiteit neemt toe van de aanwezige straling. De snelheid van de golf neemt dan blijkbaar ook af. Zijn de fotonen van de golf dan ook materie geworden met een rustmassa groter dan 0? Want de snelheid is dan immers lager dan de lichtsnelheid.

De relatieve hoeveelheid straling zorgt voor de vorming van de baan en positie van objecten in ons universum. Rechtstreekse fluctuaties in de straling zoals veroorzaakt door onze Maan veroorzaken effecten als getijden. Zou straling objecten wegduwen dan zou er geen bult ontstaan bij de getijden maar een “deuk” bijvoorbeeld, een omgekeerde vloed. Ik spreek dus expliciet over fotonenstraling, overige straling zoals deeltjesstraling uitgezonden door de Zon bijvoorbeeld bedoel ik niet.

Overigens is het grappig om te overzien dat de werking van het canvas van straling tussen bijvoorbeeld 3 objecten (Zon, Aarde en Maan) elkaar in werking (aantrekkingskracht naar het object toe) kan opheffen. Op enig punt of punten (bij wisselende aantallen objecten) is de aantrekkingskracht tussen object 1,2 of 3 gelijk.

Zonnewind en zonnezeilen

In samenhang met mijn stellingen neemt dit gegeven een  vreemde plaats in. Er zijn experimenten aan de gang of reeds al gedaan waarmee met grote zeilen in de ruimte een object het universum ingeblazen wordt door middel van de zonnewind.

Dit lijkt strijdig te zijn met mijn theorieën. Het lijkt dat alsof directe fotonenstraling objecten in de lengte afduwt en in de canvaswerking juist aantrekt. Ik denk dat het met steeds grotere snelheid verwijderen in de ruimte van een object mede wordt veroorzaakt door deeltjesstraling (elektronen, protonen e.d.) welke zijn ontsnapt aan de gravitatie van een ster. De maximale bijdrage in snelheid van een object lijkt mij in dit geval van deeltjesstraling niet meer te kunnen bijdragen als tot maximaal ca 500 a 700 km per seconde.

Het lijkt dat door fotonen aangedreven zonnewind dus niet mogelijk is. Tenzij de materiele samenstelling (dikte en materiaal) van de zeilen zodanig is dat er (door weerkaatsing) geen - of nagenoeg geen - “ankerwerking” in de atomen van waaruit het zeil is samengesteld kan optreden. Om ook nog een object met toenemende snelheid voort te trekken dat voortgetrokken wordt door het zonnezeil lijkt mij dan op basis van fotonenaandrijving alleen onder dit soort omstandigheden te kunnen voortkomen. Het effect zal – in tegenstelling tot de ontelbare andere objecten in de ruimte - zeer gering zijn. Mijn theorie is dus dat de aantrekking vele malen groter moet zijn dan onder eventuele speciale en gecreëerde afstotende omstandigheden. Hoe het ook zij, om te kunnen werken moet de samenstelling van het lichtzeil voldoen aan de voorwaarde dat de ankerwerking in de atomen van het lichtzeil dusdanig verstoord is dat er een omgekeerde - dus afstotende (dun, licht en weerkaatsend) - werking is ontstaan.  

Natuurlijk is de relatieve afstand en massa van een object in de nabijheid of waarvan het zonnezeil zich moet verwijderen van groot belang. Als je zou starten met uitvouwen, vlak boven de grond hier op Aarde valt het zeil meteen naar de grond. Je moet dus ver genoeg af zijn van het object waarvan je afstand wilt nemen. Natuurlijk moet je ook zorgen dat er geen andere objecten hun gravitationele invloed kunnen uitoefenen op het zeil.    

Tevens zal het zeer de moeite waard zijn om te onderzoeken welke straling er wel en welke er niet door het zeil heen gaat en tot waar in het spectrum er weerkaatst gaat worden door het zeil.

Net als de ontsnappingssnelheid van fotonen van de ster moet licht dat ontsnapt van het zonnezeil ook een ontsnappingssnelheid hebben. Het lijkt mij niet dat een zonnezeil – ook gezien binnen het kader van mijn theorieën over deze onderwerpen - een negatieve ontsnappingssnelheid van fotonen kan kennen.

Is dit gegeven van voortstuwing op basis van fotonen-zonnewind verifieerbaar en/of falsifieerbaar?

Ja, met een of meer krachtige (op kernbrandstof werkende) laser(s) in de ruimte (of indirect aangestraald via de Aarde, dat is beter dan rechtstreeks) zouden wij zeer gericht in frequentie variabele fotonenstraling kunnen loslaten op een zonnezeil. Een hoog energetische laserstraal afvuren tezamen met de al reeds aanwezige zonnestraling zou natuurlijk een geweldig onderzoeksperspectief brengen.

Met het zonnezeil wordt een verandering in het ter plaatse aanwezige canvas van straling aangebracht. Immers achter- en voor het zeil treedt een verandering in samenstelling in intensiteit van het canvas op waardoor het effect kan optreden. (Bij zware objecten aantrekking en bij superlicht – zonnezeil afstoting).

Hoe kunnen fotonen hun snelheid, onder andere die van zichtbaar licht, bereiken?

Ik heb hier vaak over nagedacht en kan nergens een antwoord hierover lezen. Voor mijzelf visualiseer ik het als een cumulatieve “superordening” als gevolg van een evenement dat op grote schaal gebonden fotonen vrijlaat in de lengterichting van de straal gericht of rondom de bron.

Zoals ik het visualiseer en probeer over te brengen gebeurt er iets als volgt:

Vanuit de “trigger”, bijvoorbeeld een lamp of andere oorzaak wordt er straling van verschillende energierijkheid geproduceerd vanuit een bron. Deze straling van fotonen verdwijnt vanaf de bron in alle richtingen met de (relatieve) lichtsnelheid onder correctie van de vacuümfactor (straling die vanuit de bron direct in- of door het object zelf beweegt even buiten beschouwing gelaten) zoals ik deze elders in dit stuk omschrijf. De fotonen die uitgezonden worden vanuit de bron komen uit alle richtingen uit de atomen in- en vanuit de nabijheid van de bron en ook uit de vrije ruimte (het canvas van straling). Dit canvas zorgt weer voor aanvulling van het evenwicht van fotonen ter plaatse.

De fotonen worden begrenst in hun snelheid tijdens dit proces in hoeverre de vacuümfactor dat ter plaatse toelaat. In de lengterichting kunnen fotonen dus nooit vrij worden in ons universum, simpelweg omdat zij niet uit de straal kunnen ontsnappen. De onderlinge afstand van de fotonen in de golf geeft de intensiteit van de straling aan in mijn voorstelling.

Superordening of supervrijlating na een evenement volgt altijd na de binding ten gevolge van de CRSK (afkorting van: Cumulatieve Residuele Sterke Kernkracht - zie nader in dit stuk-). De Werking van de CRSK zorgt voor het proces van bindingsoptimum dat altijd actief is.

Kan straling het effect veroorzaken dat wij “donkere energie” noemen?

Neen, dat kan niet. Donkere energie wordt door een ander fenomeen veroorzaakt naar mijn stellige overtuiging. In een woord gezegd, omdat dit buiten het kader van dit artikel valt, schrijf ik dit toe aan een vacuümwerking. Deze vacuümwerking vormt in het gehele samenspel in ons heelal een unieke  en bijzondere plaats en belang in de werking hiervan. Voor mijzelf heb ik het voorlopig de term “anti-singulariteit meegegeven”. Dit betreft een overgangsfase en komt ook veelvuldig voor in het multiversum. In een ander blogonderwerp heb ik hier al meer mijn gedachten over laten gaan. Zie de links: https://fredbaumgart.blogspot.com/2015/11/het-vacuum-type-3-anti-singulariteiten.html en https://fredbaumgart.blogspot.com/2018/04/anti-singulariteiten-vervolg.html Voor de goede orde: ik zie donkere energie niet als aan vorm van negatieve zwaartekracht. In onderwerpen hierna wil ik verder ingaan op wat ik zie als negatieve zwaartekracht.

Casimireffect

Het hierboven beschreven effect is niet gelijk- of vergelijkbaar met het Casimireffect of ander effect waarbij de creatie van materie intern in het universum geschiedt. In het kort gezegd is mijn visie dat de creatie van materie een reactie is op een (veelvuldig) optredende 4-dimensionale verstoring in de oervorm van het heelal. Zie mijn blogs over dimensies.  

Zwaartekracht, verwar ik geen dingen met elkaar?

Zwaartekracht is een fenomeen, een fundamentele natuurkracht genoemd, die nog door volop mysterie omgeven is. Is de uitwerking van de aantrekkingskracht tussen objecten zoals hierboven omschreven hieraan toe te schrijven?

Er zijn formules voor om deze onderlinge aantrekkingskracht precies uit te rekenen (Newton, Einstein).

Tenzij je de straling ziet als factor waardoor deze "zwaartekracht" zich onderling kan manifesteren, ook tussen objecten, zal het nog lang een mysterie blijven schat ik in.

Zwaartekracht, een fundamentele natuurkracht? (De relatie 1/r^7 en 1/r^2)

In mijn visie is zwaartekracht geen fundamentele natuurkracht te noemen omdat het verschijnsel dat wij zwaartekracht noemen naar mijn overtuiging optreedt als gevolg van een bijwerking van de onderlinge aantrekkingskracht van bundels van kris kras door elkaar heen bewegende straling. De oorzaak van optreden van het verschijnsel zwaartekracht ligt hem naar mijn stellige overtuiging in de residuele werking van de sterke kernkracht in de atoomkernen (CRSK) op de stralingsdeeltjes (fotonen) waardoor een soort (naar omstandigheden variabel) effect van toegenomen deeltjes om de kernen ontstaat, vergelijk het met ijzervijlsel (driedimensionaal) om een magneet steeds verder van de kern wordt het effect natuurlijk ijler maar blijft de straling zich wel onderling aantrekken. Hierdoor ontstaat het effect "zwaartekracht" (De relatie 1/r^7 en 1/r^2). 

  

De ankers van de “zwaartekracht”

De hiervoor genoemde deeltjes in de ruimte van de atomen zie ik als de "ankers" van  waaruit zich het hele krachtenspel opbouwt die ons universum en het gehele heelal hun werkelijkheid geven. Zonder deze ankers is er geen heelal mogelijk. In een ander blogonderwerp (  https://fredbaumgart.blogspot.com/2017/03/zwaartekracht-een-fenomeen-dat-optreedt.html ) ben ik al nader ingegaan op deze “ankers”. De samenstelling van het soort atoom heeft grote invloed op de werking die deze ankers uitoefenen.

Rondom de atoomkernen beschrijven de elektronen hun banen op verschillende niveaus. Dit is vaak beschreven en deze baanverwisselingen (hoger of lager) gaan gepaard met het loslaten of invangen van een foton. Rondom de kernen moeten er dus altijd en overvloedig fotonen aanwezig zijn die hun rol in het spel van binden en loslaten vervullen. Dit vindt in immense  aantallen plaats.   

Elektromagnetische kracht en zwaartekracht zelfde verschijnsel? 

Ik denk dat zowel de elektromagnetische kracht als de zwaartekracht beiden overgebracht worden door fotonen (reikwijdte 1/r^2 afname in afstand). De zwaartekracht wordt hypothetisch overgebracht door gravitonen waarvan ik denk dat dit overbodig is te stellen. Vanuit mijn theorieën volgt de verklaring dat ook de zwaartekracht wordt overgebracht door fotonen. De elektromagnetische golven geven in hun canvasverband mede het effect.

Dit houdt in dat beide effecten veroorzaakt worden door de zelfde bron en in feite een fundamentele natuurkracht zijn. Dit zou inhouden dat er niet vier maar drie fundamentele natuurkrachten zijn. De sterke- en de zwakke kernkracht en de elektromagnetische/zwaarte kracht (EZK). De eerste twee op kwantumschaal en de derde zowel op kwantum- als kosmische schaal.

Dus licht: - een golf – heeft een elektrische- en een magnetische component die loodrecht ten opzichte van elkaar bewegen. De magnetische component (ook in de context van het canvas van straling) is ten zeerste actief bij het optreden van het verschijnsel dat wij “zwaartekracht” noemen.

Zwaartekracht emergent?

Wat wij ervaren als zwaartekracht is het logische gevolg uit de door mij omschreven effecten van mijn stelling. Het omschreven effect is er aanwijsbaar, niet alleen, maar ook in de atomen en in het multiversum, (voor de simpelheid even gesteld dat er geen afwijkende omstandigheden kunnen bestaan tussen universums onderling bezien). Overal doet zich het effect zich - oneindig precies tot achter de komma - voor.   


Copyright Fred Baumgart