In het navolgende bericht wordt ingegaan op de hieronder geformuleerde vraagstelling:
In
de fysica wordt de singulariteit (aan het begin van de Big Bang)
zeker ook als probleem gezien. De virtuele deeltjes die volgens de
quantumtheorie de lege ruimte (jouw 2e vacuüm) vullen zijn ook al
niet proefondervindelijk vastgesteld. Theoretici hopen dat zowel
ruimte-tijd als interacties tussen quantumdeeltjes verklaard kunnen
worden met een simpel wiskundig model. Voor een poging daartoe zie
deze MP4 video:
http://susy2013.ictp.it/video/05_Friday/2013_08_30_Arkani-Hamed_4-3.html
Onze ervaring van de werkelijkheid en de paradoxen die jij tegenkwam
zouden verklaard kunnen worden vanuit een achterliggende structuur.
Let wel dat deze structuur altijd nog gevarieerder is dan een simpele
werking tussen het niets en een iets. Maar het Amplituhedron kent wel
een positieve of negatieve keuze op enig inwendig punt (vertex) zoals
we in de lezing horen. Of lees verder op:
http://www.astroblogs.nl/2013/09/22/een-juweel-in-het-hart-van-de-kwantumfysica-deel-1-ruimetijd-mogelijk-geen-fundamentele-eigenschap-van-de-realiteit/
----------------------------------
Dank
voor de reactie!
Ik
heb met belangstelling van de inhoud kennis genomen.
De
deeltjes die in mijn theorie in het 2e vacuüm voorkomen zijn echter
niet virtueel maar reëel. Zij zijn gevormd door een ontlading in het
vacuüm type 3. Dit type vacuüm is niet hetzelfde als het vacuüm
type 2. In vacuüm type 3 (misschien had ik het anders moeten noemen
maar ik weet er nog even geen andere term voor) is geen sprake van
ruimte-tijd. Zoals de ruimte-tijd omschreven en gezien wordt kan het
naar mijn inzicht geen fundamentele eigenschap van de realiteit zijn.
De
virtuele deeltjes die volgens de quantumtheorie in de in jullie
reactie door jullie aangeduide lege ruimte vullen (mijn vacuüm type
2) kunnen dan ook vanuit mijn theorie niet proefondervindelijk
aangetoond worden.
De
ontlading(en) is (zijn) een gevolg van de paradoxen in het vacuüm
type 3 welke immense krachten in zich herbergen. Het is dus meer dan
een simpele werking tussen het niets en een iets. Het is een
ontlading in het vacuüm type 3 in de paradoxen van geen afstand en
oneindige afstand en die van geen tijd en oneindige tijd.
Vanuit
mijn voorstellingsvermogen gezien is er geen groter krachtveld
denkbaar en moet het welhaast logisch zijn dat hieruit buitengewoon
heftige gebeurtenissen op ongekende schaal plaatsvinden.
Gezien
bovengenoemde tegengestelde krachten zou ik ook geen andere uitleg
kunnen geven als dat in de ontlading evenveel positieve- als
negatieve spin-off gegenereerd moet zijn. Ik vind het een poëtische
voorstelling om mij in te beelden dat positieve deeltjes veroorzaakt
kunnen zijn in het oneindige van de paradox en negatieve deeltjes in
het "geen" van de paradox, of omgekeerd.
In
de ontlading is dus ook (vanzelfsprekend) een positieve- of negatieve
keuze op enig inwendig punt. Met als nadere interactie zoals ik heb
omschreven in mijn theorie.
Zoals
ik het mij voorstel is voornoemde interactie tussen het vacuüm type
3 en quantumdeeltjes in een redelijk simpel wiskundig model te
vatten. Mits wij er van uitgaan dat vorming van elementaire deeltjes
heeft plaatsgevonden zoals ik heb omschreven in mijn theorie met de
vervolggebeurtenissen.
Andere
scenario's die tot bovengenoemde interactie zouden hebben kunnen
leiden heb ik mij geprobeerd voor te stellen. In mijn gedachten heeft
het tot niets geleid.
Ik
blijf dus het vacuüm type 3 als fundamentele eigenschap, die heeft
geleid tot onze realiteit, zien.
Quantumdeeltjes
(elementair) en onze vier dimensies zijn een gevolg van een ontlading
van het vacuüm type 3 en komen tegelijkertijd te voorschijn in de
ontlading.
Nadere
bespreking- en kenmerken van het vacuüm type 3 heb ik behandeld in
mijn theorie.
Het
vacuüm type 3 is tevens de kracht die verantwoordelijk is voor het
verschijnsel dat wij "donkere energie" noemen.
Nogmaals:
dank voor de reactie.
Met
hartelijke groet,
Fred
Baumgart
