Anti-singulariteiten vervolg

Anti-singulariteiten vervolg

Zoals ik in mijn vorige berichten heb omschreven is ons universum omgeven door een gebied dat ik de anti-singulariteit heb genoemd. De anti-singulariteit maakt deel uit van dat universum.

Zoals er in ons universum vele singulariteiten "zwarte gaten" bestaan kent een universum slechts een tegenpool daarvan - aan de buitenkant - de anti-singulariteit.

Daar waar de singulariteit in ons universum een situatie bereikt van - nagenoeg - oneindige dichtheid en temperatuur bereikt de anti-singulariteit een situatie van - nagenoeg - tot totale ijlheid. Het vacuüm type 3 zoals ik ook in mijn vorige onderwerpen over heb geschreven.

Ons universum dijt uit en deze uitdijing geschiedt steeds sneller al naar gelang wij ons meer naar de buitenkant van ons universum begeven.

Op een bepaald moment heeft deze uitdijing van de galaxys aan de buitenkant van ons universum de lichtsnelheid bereikt. Om de snelheid van het licht te bereiken is volgens onze fysica een oneindige hoeveelheid energie benodigd.

In de fase van overgang van de structuren van galaxys van de 2e naar de eerste hoofddimensie - zie eerdere publicaties - zal de materie in hun onderlinge samenhang ook steeds verder een situatie van toenemende ijlheid ondergaan. Dit is een proces dat zich voortzet totdat de materie is uiteengevallen tot eenheden van energie - zie eerdere publicaties - ofwel deeltjes die niet verder deelbaar meer zijn. Kleinere eenheden zijn niet meer mogelijk.

In het hiervoor genoemde stadium van deze deeltjes, de eenheden van energie, voltrekt zich de vereniging met de energiedeeltjes van de 1e hoofddimensie en verlaten zij onze 4-dimensionale staat van onze werkelijkheid, de 2e hoofddimensie (zie voorgaande publicaties).

De deeltjes nemen dus weer deel van de staat van het oerheelal (de eerste hoofddimensie) en vervullen dan weer hun rol en kunnen op hun tijd weer deel uitmaken van een 4-dimensionale verstoring en een werkelijkheid zoals de onze - ons universum - veroorzaken en hiervan deel gaan uitmaken (zie voorgaande publicaties).

De logische gevolgtrekking hieruit is dat de werkelijke omvang van ons universum inclusief de anti-singulariteit te berekenen is. Wij kunnen immers beredeneren wanneer de verste galaxys in de uitdijing de lichtsnelheid zullen hebben bereikt.

In mijn eerdere publicaties heb ik mijn voorstelling gegeven over de 1-dimensionale toestand van de eerste hoofddimensie en beredeneerd dat deze niet "leeg" kan zijn maar gevuld is met de oerenergie van waaruit alles ontstaan is. Ik heb dit verschijnsel "de paradox" genoemd en omschreven wat de condities- en verschillen met onze werkelijkheid zijn.

De elementaire deeltjes (energiedeeltjes) van "de paradox" kennen geen tijd. De tijd staat er stil, zowel op het niveau van het deeltje zelf als in de paradox in zijn geheel. In deze 1 dimensionale toestand doet zich dus een in onze voorstelling van een 4-dimensionale werkelijkheid een merkwaardige situatie voor.

Tijd kan alleen maar bestaan in een 2e hoofddimensie - zie eerdere publicaties -. Tijd is een situatie waarin deeltjes in een 4 dimensionale situatie hebben kunnen gaan klonteren en trillen totdat zij uiteindelijk uiteenvallen zijn in puntdeeltjes. In deze situatie van trilling (frequentie) is dus sprake van tijd. Geen frequentie, geen tijd. De cirkel is rond.

In de eerste hoofddimensie kan dus geen sprake zijn van trilling, dus ook geen sprake van tijd. Om niet in herhalingen te vervallen moet ik in deze situatie terugverwijzen naar mijn eerdere publicaties. Dat in deze staat van het heelal zich een "spanning" ofwel een vorm van oerenergie van waaruit de energiedeeltjes zijn ontstaan en van waaruit op hun beurt universums ontstaan is goed voor te stellen. Het kan ook niet anders want wij zijn er, in onze werkelijkheid.

Om in de 1e hoofddimensie vanaf een deeltje naar het verst gelegen deeltje te reizen vergt oneindige tijd en oneindige afstand want je kunt het nooit bereiken. Tegelijkertijd ben je er meteen en kan er dus geen sprake zijn van afstand want de tijd staat stil. Dit, deze paradox, geeft de spanning, de oerenergie, van waaruit onze werkelijkheid, ons universum, en alles is ontstaan.

Oneindig is niet gelijk aan 0 of evenwicht. Dit verschil is alleen in superlatieven te omschrijven zoals gelijk aan E=mc2. Het is bijvoorbeeld net als het vaststellen van de exacte waarde Pi, het bestaat maar is nimmer te kwantificeren, dit als voorbeeld om het visueler te maken. In dit geval is het bereiken van het kwadraat van de lichtsnelheid louter theoretisch. Het is een utopie. Massa maal de lichtsnelheid vergt al oneindige energie. C2, die van toepassing is in de eerste hoofddimensie genereert de spanning, de oerenergie, voor de schepping van alles en is werkelijk oneindig. Waarvan E zich manifesteert in de eerste hoofddimensie. m Is dat deel van de formule die van toepassing is op de 4 dimensionale toestand in de 2e hoofddimensie. Samen vormen zij het integrale heelal.

De "energie" in onze 2e hoofddimensie voldoet naar mijn mening nog steeds aan de kenmerken van materie. Op bijvoorbeeld quantumniveau heeft het ook een fysische realiteit en betekenis zodat op atomair niveau het verschijnsel dat wij zwaartekracht noemen zich kan manifesteren.