HOOFDSTUK 5 – Fotonen en hun gedragingen

 

Bij evenementen waarbij elektronen betrokken zijn, zijn automatisch effecten- en gevolgen met fotonen aanwezig, denk ik. Dit is een onlosmakelijke combinatie. Eerder heb ik al opgemerkt dat de (inter)atomaire ruimtes niet leeg zijn op protonen, neutronen en elektronen na maar dat het er een drukte van belang is onder andere met zich daar aanwezig zijnde (afhankelijk van de aanwezige massa) enorme hoeveelheden fotonen. (En ook andere deeltjes natuurlijk. Omdat elektronen; protonen; neutronen en fotonen verreweg het meest voorkomen concentreer ik mij hierop. Invloeden van andere deeltjes probeer ik zoveel mogelijk te begrijpen in hun effecten op mijn onderwerp).

Soms gedragen fotonen zich als golf en soms als deeltje is de wetenschappelijke opvatting. Ik denk dat fotonen altijd een zekere massa vertegenwoordigen, zie ook mijn toevoegingen hierover in mijn blogartikel “Mijn zienswijze en gebruikte termen”. (Gedraging in een golf is voor mij hetzelfde als een gedraging in de vorm van een reeks deeltjes. Omgekeerd kan je ook zeggen dat een los foton een bouwsteentje is van een nog te vormen golf.)

Fotonen kunnen zich in en rondom het atoom voordoen. Maar ook kunnen zij zich voordoen in elektromagnetische golfpatronen. Dat zij met grote kracht uitstralen en weg bewegen van het object komt doordat ten gevolge van een evenement het optimum van fotonen rondom het lichaam (ernstig) verstoord raakt en zij daardoor met grote kracht moeten uitwijken op “zoek” naar een ander optimum. Afhankelijk van het evenement dat daaraan ten grondslag ligt kan deze uitwijking met verschillende intensiteiten en gerichtheden plaats vinden. Daar het uitzendende lichaam de neiging heeft om fotonen vast te houden vindt loslating zodanig plaats dat zich hieruit golven vormen.

Dit hiervoor genoemde uitwijken verklaart ook waarom licht zo lang en snel door de ruimte blijft bewegen. Het licht, de fotonen, kunnen pas tot rust komen als het zich in optimale vorm rond materie kan gaan situeren, “nestelen”.

 

Massa - snelheidsrelatie

Alle materie in ons universum heeft een zekere massa. Van elementaire deeltjes tot sterrenstelsels aan toe. Ik beperk mij in dit stukje tot de elementaire deeltjes (alle materie gehoorzaamt overigens aan dezelfde wet).

Ieder elementair deeltje (waarvan er veel zijn) van het periodiek systeem heeft zijn eigen massa. Dit kan relatief zwaar zijn maar ook heel licht, bijvoorbeeld een foton (die volgens mij ook een plaats in het periodiek systeem toekomt). Hoe zwaarder het deeltje, hoe langzamer de snelheid. Hoe lichter dus hoe hoger de snelheid (foton genoemd lichtsnelheid). Ik stel dat alle materie zich naar de buitenzijde van ons universum beweegt onder invloed van wat wij de “donkere energie” noemen. Ik heb hier al veel over geschreven.

Als bijvoorbeeld een zwaarder deeltje door de zon wordt uitgestoten beweegt het zich niet voort met de lichtsnelheid maar met een veel lagere snelheid. Deze deeltjes ondervinden net als het foton de werking van het vacuüm van de donkere energie om zich naar de buitenrand van het universum te begeven, wat zij in beginsel dus ook allemaal doen. Alle deeltjes hebben hun snelheid dus al in zich. Bij de loslating (door bijvoorbeeld een object) zijn zij vrij, hun relatieve snelheid van hun materie hadden zij al.

Als mijn stelling juist is dan zegt deze relatieve snelheid dus veel over de samenstelling en massa van het deeltje. Metingen in de ruimte onder correctie van de wiskunde van de algemene relativiteitstheorie kunnen dus heel veel gaan vertellen over de onderscheidenlijke deeltjes.

Dit zou dan een nieuwe tak van wetenschap kunnen gaan worden, dit naast en in vergelijking met gedragingen- en onderzoek van deeltjes op kwantumniveau.

Waarom verdwijnen zij dan niet linea recta naar de buitenzijde universum?

Alle materie ondervindt aantrekkingskracht ten opzichte van elkaar. Dit houdt in dat een hoeveelheid materie (in individuele deeltjes in golven uitgezonden) altijd aangetrokken wordt door objecten en structuren in ons universum (bijvoorbeeld sterrenstelsels in de grote context van de sponsachtige structuur). Zij kunnen dus niet in een rechte lijn ontsnappen en worden (nagenoeg) altijd afgebogen de structuur in.

Ons gehele universum, onze werkelijkheid, gehoorzaamt in zijn geheel aan dezelfde wet. Het vacuüm van de “donkere energie” trekt in zijn geheel, ongelooflijk precies tot oneindig achter de komma aan de materie (in zijn perfecte samenstelling van elementaire deeltjes) van ons universum. 

Blijkbaar is in ons universum een overschot aan fotonen die zich niet kunnen nestelen rondom de atoomkernen. Deze in de ruimte voortbewegende fotonen vertegenwoordigen een geweldige hoeveelheid materie. De fotonen die zich ophouden bij- en rondom de atomen natuurlijk ook. Beide momenten in het bestaan van de fotonen in ons universum vertegenwoordigen een onlosmakelijke eenheid. Zij creëren - mede - het canvas van straling dat het krachtenspel tussen de objecten in stand houdt. Ook alle andere fenomenen zoals verdwijnen in een zwart gat houden hier rechtstreeks mee verband. Echter niet donkere energie, dat is een ander fenomeen.

WAAR BLIJFT DAN DE ENERGIE?  Als fotonen (ook die in golven) materie zijn dan is dit de vraag die zich onmiddellijk aandient. Heel bijzonder sluit dit aan met mijn stelling dat in ons universum geen 100% van de lichtsnelheid behaald kan worden. (Hiermee bedoel ik dan om die snelheid te behalen dat daarmee de waarde E (pure ontstaansenergie) geëvenaard wordt, het blijft natuurlijk wel licht met zijn bijbehorende specifieke snelheid in onze 4-dimensionale werkelijkheid). Wel moet met toenemende snelheden exponentieel veel impuls in relatie tot de te verplaatsen massa toegevoegd worden om hele hoge snelheden te halen. Echter.. het is geen energie maar materie dat je als brandstof laat reageren die de trigger tot de snelheden vormt. Het blijft echter allemaal gebaseerd op materie. Dat is ook meteen de reden waarom deze extra op snelheid gebrachte materie weer de neiging heeft om snelheid te verliezen als de krachtbron is uitgeschakeld. De deeltjes van de voortgestuwde massa keren weer in hun samenhang weer terug naar hun oorspronkelijke snelheid behorende bij de op die plaats en dat moment horende ontsnappingssnelheid (overeenkomstig de algemene relativiteitstheorie van Einstein) uit ons universum. De enige plek waar pure E energie (uit de speciale relativiteitstheorie van Einstein) voorkomt is het als 1 dimensionaal voor te stellen oerheelal (voor mijzelf noem ik dit de 1^e hoofddimensie, wij leven in de 2^e hoofddimensie – zie eerdere publicaties -) waarin het multiversum kan bestaan. Hier is E=mc² werkelijk van toepassing (Einstein heeft vanuit dit uitgangspunt volkomen gelijk). Aan de uiterste buitenkant van de anti-singulariteit in het vacuüm waarin het verschijnsel optreedt dat wij de donkere energie noemen is de overgang van terugkering van materie in energie.     

Ik denk dat ik er in dit stuk al uitgebreid genoeg op in ben gegaan maar wellicht ten overvloede: door het canvas van straling tussen de objecten en het gedragen van de fotonen (beginnend vanuit het atoom zelf) wordt dus de aantrekkingskracht doorgegeven zodat het verschijnsel dat wij aantrekkingskracht noemen zich kan manifesteren en objecten aan elkaar kunnen trekken. Dit is volgens mij ook het wezen van de verklaring van de donkere materie waar wij naar op zoek zijn. Zie ook mijn opvattingen over elektriciteit (relatief kort dragend) en magnetisme (dragend over de lange afstand).  

Zijn elektronen trossen fotonen? Dat kan ik nog niet beoordelen. (Het lijkt mij geweldig om in een hiervoor geschikte versneller elektronen op elkaar te laten botsen en te zien wat er gebeurt. Valt het uiteen in het puntdeeltje en een hoeveelheid afgeschudde fotonen?) Wel kunnen fotonen zich in verschillende lagen rondbewegen rondom de kernen (zeker in combinatie met elektronen). Bij veranderen van hoogte van baan van elektronen gaat dit gepaard met het loslaten of aantrekken van een foton. Dit houdt dus in dat een elektron meerdere fotonen aan zich gebonden kan hebben.

Elektronen worden vaak voorgesteld als in alle richtingen ronddraaiend rondom de kern in plaats van in de vorm van een schijf als planeten rondom een ster. Bewegen rondom de kern in de vorm van een schijf lijkt mij ook iets aannemelijker. Ik stel mij een atoom ook voor als een piepklein zonnestelseltje in zijn meest elementaire vorm.

Voor het juiste begrip: zwaartekracht treedt niet alleen op als er sprake is van een magnetische werking. Zwaartekracht treedt altijd op waar fotonen aanwezig zijn, in welke hoedanigheid zij ook verkeren (in een golf, in een magnetische omgeving van bijvoorbeeld een magneet of juist waar er geen magnetisme optreedt, bijvoorbeeld bij een statische kern van een object).

Een verdere gedachte over fotonen

Ik filosofeer even verder:

In mijn overwegingen vervullen fotonen hun eigen plaats. Hiermee zouden zij dus de plaats van een niet verder deelbaar deeltje innemen, een puntdeeltje.

De magnetische fase en de elektrische fase van een foton die - in een golf, en alleen daarin? – loodrecht op elkaar staan blijven mij fascineren. In mijn stellingen denk ik dat ik gemotiveerd genoeg aangeef dat een perfect vacuüm in ons universum niet kan voorkomen. In mijn gedachten denk ik dan wel eens dat een foton uit drie onderdelen bestaat. Een onderdeel met de magnetische eigenschappen, een onderdeel met de elektrische eigenschappen en een massa-onderdeel.

Waarom denk ik dit?

Hiervoor moet ik terug naar mijn invulling van hoe het oerheelal er uit ziet. Ik ga hier even niet verder op in omdat ik hierover al heel veel geschreven heb. In deze publicaties schrijf ik over de “paradox”. Juist denkend vanuit deze paradox kom ik tot het denkbeeld dat een foton, in onze werkelijkheid, bestaat uit een deeltje met drie verschillende eigenschappen:

1.     een deel met de magnetische eigenschap die in de eerste hoofddimensie de eigenschappen geen afstand en geen tijd vertegenwoordigt (het samentrekkingseffect, verantwoordelijk voor het verschijnsel van de zwaartekracht in onze hoofddimensie);

2.     De elektrische eigenschap. Deze vertegenwoordigt de oneindige afstand en de oneindige tijd. In onze werkelijkheid, licht in het gehele spectrum.

3.     Het massa onderdeel.

In de verschillen die ik benoem in de paradox in mijn publicaties is ook het verschil te verklaren tussen een positieve of negatieve keus van een universum. (Het effect van de paradox is immers niet neutraal maar oneindig krachtig omdat de krachten elkaar niet kunnen opheffen.)

Tijdens de vorming van onze werkelijkheid, de 4 dimensionale verstoring in eerste hoofddimensie,  heeft zich het uitvouwen van deze eigenschappen plaats gevonden. In deze vorming heb ik het in deze context alleen over de enkelvoudige fotonenvorming op zich. Niet over de vorming meteen hierna van overige elementaire deeltjes en los van de vraag of alle materie – de elementaire deeltjes - buiten de fotonen uiteindelijk opgebouwd zijn uit een soort van fotonenachtige combinaties.

In mijn stukken schrijf ik over mijn conclusie dat 100% vacuüm niet kan voorkomen in ons universum (oorzaak de paradoxale toestand van het oerheelal, waarover ik al veel geschreven heb). De E uit de beroemde formule van de speciale relativiteitstheorie kan bij ons dus niet voorkomen. Om deze E te bereiken is – ik zeg even voor het gemak (mc²) – onbeperkte energie benodigd. Wij hebben in onze werkelijkheid slechts te maken met de uitwerking van de algemene relativiteitstheorie van Einstein.

Ik denk dus dat een foton (ik beperk mij tot het foton) is opgebouwd uit drie  eigenschappen die met elkaar verbonden zijn. Waar zij zich ook bevinden in ons universum. Ook of deze fotonen in de atomaire ruimte, los in het universum, of in een golf bevindt en in het geval van magnetisme.

Doordat er geen perfect vacuüm is, is er in het geval van een foton dus altijd sprake van materie.

Is het bestaan van een foton uit de drie hiervoor genoemde eigenschappen verifieerbaar of falsifieerbaar?

Het lijkt mij zeer moeilijk omdat ik geen omstandigheid zou weten te bedenken om een perfect (100%) vacuüm te creëren. De overgang van materie in energie vindt plaats steeds meer naar de buitenrand van de anti-singulariteit. (Zie mijn eerdere publicaties hierover). Pas op dit moment bij het bereiken van de benodigde snelheid (mc²) kan weer omzetting plaatsvinden van alle materie in pure ontstaansenergie. Als deze omgekeerde gebeurtenis van materie naar pure energie, gezien de enorme snelheid die behaald moet worden niet kan plaatsvinden dan blijft altijd een vorm van materie en in zijn totale hoedanigheid als een universum is uitgewerkt een vorm van “vervuiling” in de 1 dimensionale toestand van de eerste hoofddimensie.

Kunnen wij een foton splitsen op een andere manier of dit benaderen met een gedachten experiment?

Als er een plaats of omstandigheid valt te bedenken waarin wel elektriciteit maar geen magnetisme (zwaartekracht, hoe gering ook) valt te beredeneren dan houdt dit deel van mijn theorie geen stand. Ik kan mij echter geen golven van licht in het spectrum bedenken die geen elektromagnetische puls hebben.

Dus kun je “zwaartekracht” splitsen van de hierop altijd loodrecht staande elektrische fase van de golf en visa versa? Volgens mij niet (in ons universum dan) want je houdt dan alleen maar of magnetisme (zwaartekracht) over of alleen maar elektriciteit. Dat kan dus niet, zwaartekrachtlenzen bijvoorbeeld laten ons zien dat golven beïnvloedbaar zijn door de zwaartekracht en deze elektromagnetische golven hebben als kenmerk – ongeacht de intensiteit - dat deze zowel de magnetische als de elektrische golf bezitten.

Massa-energierelatie, rustmassa, spin, en magnetisch moment van het foton

Doordat er geen perfect vacuüm is, is er in het geval van een foton dus altijd sprake van materie.

Massa-energierelatie

Het foton komt in ons universum altijd voor in de formule van Einstein E=mc² aan de materie kant van de vergelijking. Simpelweg om het gegeven dat dus 100% van de echte lichtsnelheid, daargelaten het kwadraat ervan (dat dus de echte overgang naar echte energie inhoudt), niet te halen valt.

Het foton, (ijkboson -fungeert als drager van een fundamentele natuurkracht-), moet dus zowel in rust als in massa (golven bestaan uit materie) uit materie en niet uit energie bestaan. Er kan wel een hoop effect uitgaan van een golf of massa fotonen maar pure energie is het nog niet. (Tijdens kernproeven hebben soldaten in de loopgraven het skelet van hun collega’s kunnen waarnemen. Het deel van de vrijkomende elektromagnetische straling die dit veroorzaakte (röntgenstraling) bestond natuurlijk uit deeltjes en niet uit energie (hiermee bedoel ik natuurlijk de pure E uit de linkerkant van de formule van Einstein).   

Rustmassa

Fotonen zijn elementaire deeltjes met een - zeer geringe - rustmassa (het kan volgens mij niet anders) en dat is ook de reden dat zij zulke hoge snelheden kunnen behalen naarmate het vacuüm steeds perfecter wordt benaderd. Voor andere materie is dit een heel ander geval. Die bewegen zich veel langzamer voort. Ook in een vacuüm.

De oorzaak van het hiervoor genoemde effect is mijns inziens de werking van de “donkere energie” in de context zoals ik het in mijn theorie beschrijf. Alle straling of materie heeft uiteindelijk de neiging om zich meteen en in rechte lijn naar enig punt aan de buitenzijde van het vacuüm te bewegen. Beschouw het als een bol, al dan niet afgeplat -  waarin wij zitten, het kan dus elke kant op in beginsel. De fotonen met hun - immens kleine -  massa zullen ten gevolge hiervan met een veel hogere snelheid het vacuüm uitgezogen (maar niet sneller dan de dichtheid van het vacuüm dat ter plaatse toelaat) worden dan andere materie. Door de aantrekkingskracht intern van materie intern in ons universum krijgen wij te maken met afgebogen golven elektromagnetische straling waardoor wij het effect dat ik hiervoor beschrijf niet kunnen zien.

Als zwaartekrachtlenzen zich niet zouden voordoen en elektromagnetische straling had puur in een rechte lijn rechtdoor gegaan dan hadden wij een heel ander universum waargenomen en dat ook niet had kunnen bestaan. Alle straling en andere materie had dan linea recta naar de buitenzijde van ons universum bewogen.

Hoe leger de ruimte (vacuüm), hoe rechter een golf elektromagnetische straling zich zal verplaatsen. Dit geldt ook voor objecten, geen straling geen baanbehoud.

De elementaire energie die dus nodig is om een foton op die lichtsnelheid - onder correctie van de sterkte van het vacuüm ter plaatste - te brengen is die met de kracht van het vacuüm dat de eerste hoofddimensie loslaat op ons universum. Deze verhouding gaat natuurlijk op voor alle andere materie in ons universum onder correctie van hun massa. Dit gegeven zegt natuurlijk enorm veel over de hoedanigheid- en krachten van de 1^e hoofddimensie (ik denk in ordes van bijvoorbeeld c²). Het is bijvoorbeeld niet zo sterk om elektromagnetische straling over diens maximale snelheid zoals wij die waarnemen te trekken, want dat zou een sterkte vragen die in die staat blijkbaar niet voorhanden is. Ik zou dit graag verder onderzoeken.

Door natuurkundige of scheikundige processen kunnen wij via het manipuleren van materie snelheid toevoegen aan objecten bovenop die al vanuit de 1^e hoofddimensie op het object worden uitgeoefend.

Hoe verder objecten (sterrenstelsels bijvoorbeeld) zich aan de rand van ons universum bevinden hoe minder de aantrekkingskracht intern en gaat de aantrekkingskracht naar de eerste hoofddimensie relatief steeds meer overheersen met gevolg dat de snelheid van het object richting buitenzijde van het universum gaat toeneemt.

De objecten waaraan snelheid is toegevoegd verliezen die snelheid na verloop van tijd. (Op een object als de Aarde snel en in de ruimte relatief langzaam). Dit komt door de aantrekkingskracht tussen die objecten. De oorspronkelijke snelheid van de objecten in hun elementaire opbouw blijft gelijk.

Ik denk dus dat als er geen donkere energie zou bestaan een foton in het vacuüm van ons universum zich niet met de snelheid van het licht zou kunnen verplaatsten. Onmogelijk zelfs. De snelheid zou gewoon in het beste geval net als bij een explosie hier op aarde exponentieel afnemen naar gelang de afstand toeneemt, zeker niet in de vorm van energie.

Hoe zit het dan met deeltjesstraling?

Die beantwoorden aan precies dezelfde wet. Zij hebben alleen veel meer massa dan het foton. Daardoor worden zij (veel) langzamer naar de buitenzijde van het vacuüm getrokken. 

Spin

Een elementaire deeltje zoals een foton heeft een spin, een massa (altijd) en een lading. In de natuurkunde zie ik voor het foton een spin van 1, dat houdt in dat er 3 mogelijkheden zijn, +1; 0 en -1. Zonder hier al te diep op in te gaan vraag ik mij af of dit wel helemaal juist is. Een foton moet volgens mijn redeneringen rustmassa hebben en daardoor op zijn minst een spin ongelijk aan 0 hebben.

Magnetisch moment

Nu er een magnetisch moment voordoet kunnen fotonen elkaar – weliswaar op zeer kleine kracht onderling – aantrekken. Hierdoor kan het aantrekking vanuit ook andere objecten doorgeven. (Doorgifte gravitatie). Dit effect (1/r²) door de enorme hoeveelheid straling die heerst in ons universum voldoende om de gezochte donkere materie te verklaren.

Fotonen elektrisch neutraal?

Op basis van argumenten denk ik dus dat fotonen wel massa moeten hebben. Zij hebben een spin ongelijk 0 en een magnetisch moment. Daarom kan een foton ook niet elektrisch neutraal zijn. We zien in ieder geval dat fotonen interactie met elektronen laten zien voor zover de toestand van de elektronen dat toelaat. (Vrijlaten of invangen van een foton bij baanverandering rond de kern of, bijvoorbeeld in het dynamische spel van fotonen en elektronen in- en rond een staafmagneet). Fotonen hangen klaarblijkelijk ook graag rond in de buurt van elektronen. Hier komt een eind aan als fotonen in massa loskomen van de nabijgelegen elektronen en zich gaan verplaatsen als elektromagnetische golven. (In elektromagnetische golven bevinden zich ook in beginsel geen elektronen als onderdeel van de golf).

Copyright Fred Baumgart